سید بن طاووس از علمای ربانی شیعه، در یکی از شب ها به سوی سرداب مقدس روانه می شود تا بلکه نشانی از یوسف فاطمه (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بیاید.
وقتی سید داخل سرداب می شود چشمانش به جمال جمیل حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه الشریف) روشن می گردد. حضرت صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در آن نیمه های شب در حالی که محبان و شیعیانش در خواب آسوده آرمیده اند، برای بخشوده شدن آنان از گناهانشان در پیشگاه خداوند سبحان، دعا می کند و از خدای مهربان نجات و سعادت شیعیانش را مسألت می کند و می فرمایند:
"پروردگارا، شیعیان ما از ما هستند، از زیادی گِلِ ما خلق شده‌اند
و به آب ولایت ما عجین گشته‌‌اند، خدایا آنها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما،
آنها را روز قیامت در مقابل چشم دشمنان ما مؤاخذه مفرما
چنانچه میزان گناهانشان بیشتر و ثوابشان کم است
از اعمال من بردار و به صواب آنها بیفزای." (بحارالانوار، ج53، ص302)
وقتی امام منتظرمان همواره به یاد ماست و برایمان دعا می کند، چرا ما به یادش نباشیم؟
چرا ما یادش را همواره زنده نکنیم؟
چرا ما نکوشیم که به حضرتش خدمت کنیم؟
چرا ما نکوشیم که حقوق حضرت را رعایت کنیم؟
چقدر غربت ،
چقدر مظلوميت ...
امام زمان هميشه به ياد ما شيعيان می باشد و براي ما اشك مي ريزد و دعا مي كند... ما چطور؟!
در طول روز چقدر به یاد امام زمان (عج) هستیم؟
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: